بررسی کمی و کیفی خشک‌دار در توده‌های آمیخته ممرز- راش در مرحله تحولی بلوغ (مطالعه موردی: جنگل خیرودکنار نوشهر)

مطالعه ساختار توده‌های طبیعی و همچنین شناخت مراحل تحولی و روند پویایی در جنگل‌های بکر در راستای به‌کارگیری روش‌های همگام با طبیعت، وظایف چندگانه جنگل از قبیل تعادل اکولوژیک و برآورد نیازهای اقتصادی- اجتماعی را تضمین می‌کند. پژوهش پیش‌رو با هدف کمی‌سازی ویژگی‌های ساختاری توده‌های طبیعی آمیخته راش شرقی (Fagus orientalis Lipsky) در مرحله تحولی بلوغ انجام شد. سه قطعه‌نمونه یک ‌هکتاری (100 × 100 متر) در پارسل 326 سری گرازبن جنگل آموزشی- پژوهشی خیرودکنار دانشگاه تهران انتخاب شد و قطر برابر سینه، ارتفاع درختان سرپا و ویژگی‌های کمی و کیفی خشک‌دارهای واقع در قطعات نمونه اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد که ممرز و راش به‌ترتیب با متوسط 52/8 و 37/7 درصد، بیشترین فراوانی را نسبت ‌به گونه‌های دیگر داشتند. متوسط حجم سرپا و خشک‌دار به‌ترتیب 629/2 و 13/4 متر مکعب در هکتار محاسبه شد. نمودارهای پراکنش قطری درختان و خشک‌دارها نشان‌دهنده حضور بیشینه‌ درختان و همچنین خشک‌دارها در طبقه قطری کوچکتر از 35 سانتی‌متر بود. همچنین، راش و ممرز به‌ترتیب بیشترین فراوانی را در طبقه ارتفاعی کمتر از 15 متر و 15 تا 30 متر داشتند و راش از نظر ارتفاعی به‌عنوان گونه غالب در اشکوب بالا بود. با توجه به این‌که پژوهش پیش‌رو در قطعات شاهد انجام شد، نتایج به‌دست‌آمده می‌تواند به‌عنوان مبنایی در توده‌های جنگلی دیگر مورد استفاده مدیران جنگل در عملیات جنگل‌شناسی، بهره‌برداری و احیای جنگل قرار گیرد.